گروه طب سنتی، دانشکده طب ایرانی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران؛ مؤسسه مطالعات تاریخ پزشکی، طب ایرانی و مکمل، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
چکیده: (10 مشاهده)
زمینه و هدف: با افزایش گرایش جهانی به طب سنتی و مکمل، آموزش حرفهای و توسعه پایدار نظامهای آموزشی بیش از پیش آشکار میشود. هدف این مطالعه، مقایسه مدلهای گوناگون آموزش طب سنتی در کشورهای پیشرو و ارائه مدلی جامع برای ارتقای آموزش طب سنتی در ایران است. روش: این پژوهش مروری ـ تحلیلی به بررسی و مقایسه نظامهای آموزش طب سنتی و مکمل در چند کشور پیشرو میپردازد. دادهها از پایگاههای علمی معتبر با بهرهگیری از کلیدواژههای مرتبط گردآوری و به صورت مقایسهای تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد: · مدلهای موازی (چین، هند، تایلند، کره جنوبی و تایوان) دارای رسمیت بالا، نظام آموزشی آکادمیک جامع، دانشگاههای مستقل و نظارت قوی است؛ اما نیازمند سرمایهگذاری میباشد. · مدل ادغام (ژاپن، کوبا)، طب سنتی را به عنوان بخشی از برنامه درسی پزشکی مدرن ارائه میکند. که موجب نظارت قوی میشود؛ با این وجود، عمق آموزش ممکن است کافی نباشد و جذب غیرپزشکان محدود میشود. · مدل سیستم بومی (سریلانکا، بوتان)، طب سنتی بومی را به رسمیت میشناسد، اما با چالش استانداردسازی مواجه است. · مدل تخصصی پس از پزشکی (ایران) از بنیه علمی قویتر و تحقیقات گسترده برخوردار است؛ هرچند ورود غیرپزشکان به این حوزه محدود شده است. نتیجهگیری: هر یک از مدلهای بررسی شده در کشورهای مورد مطالعه، نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارند. با بهرهگیری از مزایای تمامی این مدلها، مدلی جامع برای آموزش طب سنتی ایرانی پیشنهاد شد که کمترین نقاط ضعف و بیشترین ظرفیت ارتقا را داراست.
