۳ نتیجه برای سلیمانی
دکتر فاطمه سلیمانی، دکتر میثم سیدی‌فر، دکتر عباس کبریایی‌زاده،
دوره ۲، شماره ۲ - ( تابستان ۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: تعیین شاخص با هدف نظارت و ارزیابی نحوه اجرا سیاست‌های کلی، لازم و ضروری می‌نماید. وضع سیاست بدون نظارت اثرگذاری پایینی دارد و نظارت و ارزیابی جز جدایی‌ناپذیر سیاست‌گذاری است نقش بند ۵ سیاست‌های کلی سلامت ناظر به دو موضوع اصلی "ساماندهی تقاضا و ممانعت از تقاضای القایی دارویی" و "سیاست‌گذاری و نظارت کارامد در عرصه تولید و عرضه دارو" است. هدف از مقاله حاضر، ارائه الگوی (شاخصمحور) ارزیابی بند ۵ سیاست‌های ابلاغی از سیاست‌های کلی سلامت کشور ایران بود.
روش‌ها: در این پژوهش کیفی از ترکیبی از روش‌ها شامل مطالعه منابع و متون، اسناد ملی بالادستی، وبگاه‌های مجازی، تحلیل وضعیت موجود، جلسه بحث با صاحب‌نظران برای تحلیل بند پنجم سیاست سلامت استفاده شد. برای این کار ابتدا فهرستی از شاخص‌های مناسب ارزیابی با استفاده از مرور مستندات و متون موجود شناسایی شد. سپس با توجه به معیارهای انتخاب، این فهرست محدود شد. فهرست تلخیص‌شده شاخص‌ها در نهایت با جمع‌آوری نظرات خبرگان نهایی شد.
یافته‌ها: تعریف تک‌تک واژه‌های کلیدی به کار رفته در متن ماده ۵ سیاست‌های کلی صورت گرفت و تعریف مدون و جامعی از نظام ژنریک از طریق نشست صاحب‌نظران و ریاست فرهنگستان علوم پزشکی ارائه شد. ماده ۵ سیاست‌ها بر اساس اهداف و مفهوم به دو بخش تقسیم شد و برای بخش اول ۵ شاخص و برای بخش دوم ۱۰ شاخص با نظر نمایندگان ذی‌نفعان تعیین شد. در پایان با انتخاب اصلح‌ترین شاخص نهایی، ۱۳ شاخص برای رصد کلان سیاست ارائه شد.
نتیجه‌گیری: تأکید بر تدوین مداخلات مؤثر و تعیین شاخص‌های کلیدی برای پیشبرد اهداف مندرج در سیاست‌ها نقش به‌سزایی دارد. الگوی شاخصمحور می‌تواند یک ابزار کاربردی مناسب برای نشان دادن روند دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده باشد. همواره برای دستیابی به اهداف کلان سیاست‌های حوزه سلامت، برنامه‌ها و مداخلات متعددی تعیین و اجرا می‌شوند ولی در بسیاری از موارد شواهد متقنی از دستیابی به اهداف و میزان آن در دسترس نیست. فهرست شاخص‌های پیشنهادی و روش‌های ارزیابی در این مطالعه اگرچه کاستی‌هایی در بردارد اما می‌تواند نقطه مناسبی برای شروع باشد.
دکتر رضا دهنویه، دکتر سیدرضا مجدزاده، دکتر علی‌اکبر حق‌دوست، دکتر نرگس تبریزچی، دکتر سمیه نوری‌حکمت، دکتر علی مسعود، دکتر یوسف شعبانی، دکتر سارا قاسمی، دکتر آتوسا پورشیخعلی، آقای فرزاد سلیمانی،
دوره ۲، شماره ۲ - ( تابستان ۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: بند ۸ سیاست‌های ابلاغی بر افزایش و بهبود کیفیت و ایمنی خدمات با محوریت عدالت و تأکید بر پاسخگویی، اطلاع‌رسانی شفاف، اثربخشی، کارآیی و بهره‌وری در قالب شبکه بهداشتی و درمانی منطبق بر نظام سطح‌بندی و ارجاع تأکید می‌کند. مطالعه حاضر، با هدف تعیین مهم‌ترین شاخص‌ها و مداخلات قابل انجام برای این بند از سیاست‌های ابلاغی انجام شده است.
روش کار: این مطالعه به روش توصیفی و کیفی، انجام شد. برای احصای شاخص‌ها از مرور متون و مستندات و برای تعیین مداخلات از مصاحبه و نشست خبرگان استفاده گردید. در نهایت داده‌ها با استفاده از تحلیل چارچوبی با در نظر گرفتن چارچوب اهرم‌های کنترل نظام سلامت، تحلیل گردید.
یافته‌ها: نتیجه مطالعه حاضر، احصای ۵ شاخص اصلی در زمینه رصد بند ۸ سیاست‌های ابلاغی بود. در ادامه جهت اجرای این بند، تعداد ۱۹ مداخله در اهرم‌های کنترل تولید منابع، پرداخت، سازماندهی، قوانین و مقررات و رفتار پیشنهاد شد.
نتیجه‌گیری: بند ۸ سیاست‌های ابلاغی بر دو مقوله کیفیت و ایمنی خدمات جامع سلامت تمرکز دارد. لازم است سیاست‌گذاران و مدیران بخش سلامت جهت بهبود کیفیت و ایمنی خدمات که دو مقوله مهم در سیاست‌های ابلاغی هستند، با استفاده از شاخص‌ها و مداخلات ذکر شده تلاش و برنامه‌ریزی مستمر داشته باشند.
دکتر فرین سلیمانی، دکتر فاطمه حسناتی، دکتر پیمانه شیرین‌بیان، دکتر زهرا نوبخت، دکتر ناهید رحمانی، دکتر فروزان شکوه، دکتر سینا کشاورز،
دوره ۸، شماره ۳ - ( پاییز ۱۴۰۳ )
چکیده
توانبخشی در کودکان در کشور دارای دوره تخصصی نبوده و فقط به صورت گرایش در دوره کارشناسی ارشد یا دکترای تخصصی در نظر گرفته می‌شود و دارای دوره آموزشی مصوب و کاریکولوم آموزشی نمی‌باشد و تنها افراد بر مبنای علاقه طی دوره و با انتخاب عنوان پایان‌نامه در آن مهارت کسب می‌کنند. مرکز تحقیقات توانبخشی اعصاب اطفال دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، در راستای کمک به تحقق اهداف برنامه‌های توسعه‌ای کشور با تجمیع توان علمی و پژوهشی خود برنامه راهبردی قطب توانبخشی کودکان را تدوین کرده است. مخاطب اصلی این برنامه سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان دولتی هستند که مسئول طراحی و اجرای برنامه‌های آموزشی در جهت توانبخشی کودکان هستند. این هم‌راستایی استراتژیک برای ترویج یک رویکرد جامع به توانبخشی کودکان ضروری است که نیازهای کنونی و چالش‌های آینده در این حوزه را برآورده می‌سازد.
