زمینه و هدف: تشخیص سرطان سینه مشکلات روان‌شناختی زیادی را به وجود می‌آورد. هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی درمان پذیرش و تعهد با معنادرمانی بر پریشانی روان‌شناختی و امید به زندگی زنان مبتلا به سرطان سینه بود. روش: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی و طرح مطالعه از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه شاهد بود. جامعه آماری شامل تمامی مراجعان بیمار مبتلا به سرطان سینه بیمارستان امام رضا (ع) شهر کرمانشاه در سال 1399 بودند که از طریق نمونه‌گیری هدفمند 30 نفر از بیماران به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه درمان پذیرش و تعهد، معنادرمانی و گروه شاهد قرار گرفتند. مداخله پذیرش و تعهد و مداخله معنادرمانی هر کدام 8 جلسه بودند که به صورت گروهی و هفتگی برای گروه‌های آزمایش اجرا شدند. برای ارزیابی متغیرهای پژوهش از پرسشنامه‌های اطلاعات جمعیت‌شناختی، پرسشنامه پریشانی روان‌شناختی و پرسشنامه امید به زندگی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از روش‌های تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی با کمک نرم افزار SPSS-21 انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در بین اثرات درمان پذیرش و تعهد، معنادرمانی و گروه شاهد در متغیر پریشانی روان‌شناختی در سطح معناداری (023/0)P و مؤلفه‌های امید به زندگی در سطوح معناداری (005/0)P تا (026/0)P وجود دارد. همچنین نتایج آزمون‌های تعقیبی بیانگر آن است که درمان پذیرش و تعهد نسبت به معنادرمانی و گروه شاهد، بیشترین اثرات درمانی را بر بهبود پریشانی روان‌شناختی و امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان سینه داشته است.پیگیری سه ماهه نشانگر پایداری نسبی نتایج مطالعه بود. نتیجه‌گیری: درمان پذیرش و تعهد بیشتر از معنادرمانی باعث کاهش پریشانی روان‌شناختی و ارتقای امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان سینه می‌شود.
